MAYA,de illusie van zijn.

MAYA,de illusie van zijn.

In het leven lijkt alles zo echt, zo dicht, vast en solide, onze zintuiglijke waarnemingen lijken dat te bevestigen. Bijna niemand zet vraagtekens bij dit zijn, stelt vragen of twijfelt aan de waarheid van dit alles. Het komt ook bijna als absurd over, twijfelen aan de waarheid van het bestaan impliceert immers dat je aan je eigen bestaan zou twijfelen en dat druist in tegen je gevoel, je bent toch iemand, je bestaat toch? Dit bestaan wordt bevestigd door de emoties die wij ervaren, het doet er niet toe of we die emoties als positief of negatief ervaren maar hun boodschap is: ik ervaar dus ik leef!

Hoe weet je wat waarheid is? Is er een laag achter het bestaan? Wat kunnen we waarnemen en wat ontsnapt aan onze waarneming? Grappig woord overigens "waarneming": iets voor waar (aan)nemen. Is dit misschien niet wat er gebeurt? Nemen wij dingen voor waar aan die dat misschien niet zijn? Dit doet mij denken aan het oosterse begrip "Maya" dat vaak vertaald wordt als "illusie". Uitleggen van het begrip Maya is onmogelijk het zou betekenen dat de illusie (wij die daarin verkeren) zichzelf ziet, doorheeft, maar een illusie heeft geen enkele waarheid en is dus per definitie onwaar, niet bestaand, nooit gebeurd.... Waarheid daarin tegen is altijd waar, duidelijk helder en onveranderlijk.

We lijken ons in een vicieuze cirkel te bevinden en dit brengt grote verwarring voor een mens met zich mee. Hier komen de grote levensvragen om de hoek kijken: waarom en hoe?
Waarom is er existentie? Waarom zou er überhaupt iets moeten zijn? En dan bedoel ik niet in het heelal, maar überhaupt iets? Wat is de kern, de bron van dit alles?

Wat mij opvalt is dat het leven vol met aanwijzingen en clous zit die een mens kunnen helpen om in bewustzijn te groeien en kunnen helpen om tot de waarheid te komen. Niet een persoonlijke waarheid, maar de onveranderlijke enige echte waarheid. Het mooie van de waarheid is juist dat onveranderlijke, het zorgt ervoor dat ieder bewustzijn uiteindelijk bij de waarheid zal uitkomen, er is namelijk niets anders. Het pad ernaartoe wordt door alle bewustzijn bewandeld en niets of niemand kan hier falen. Het is als het ware: alle wegen leiden naar Rome, iedereen heeft gelijk want er is maar één gelijk, hoe groot de druk van de illusie van afscheiding en los staan van het geheel ook is.

Er zijn een aantal dingen welke op het eerste gezicht heel verschillend lijken, maar voor mij als één en hetzelfde overkomen. Ik bedoel hiermee overeenkomsten in wetenschappelijk inzicht en spiritueel / gnostische inzichten. Een paar voorbeelden:

Materie: de schijnbare vastheid en apartheid van materie wordt door de wetenschap al lang onderzocht, de zoektocht naar het kleinste deeltje, de bouwstenen van het bestaan. De huidige inzichten wijzen erop dat materie voor het grootste gedeelte uit leegte bestaat en dat de kleinste deeltjes een uiting zijn van pure energie, en dat al deze energieën op één of andere manier toch met elkaar in verbinding staan? Is dit niet een andere manier om te zeggen dat alles wat we denken waar te nemen niet is wat het lijkt? Maya?

Existentie: is existentie niet een ander woord voor uitbreiding? Spirituele inzichten benoemen God als ongelimiteerde uitbreiding van liefde, wordt dit niet weerspiegeld door ons heelal waar de eindeloosheid en uitdijing ervan ons begrip te boven gaan? God, big bang, uitdijing, niet te bevatten. De kern van uitbreiding is bestaan, het woord existentie = bestaan, het woord is bestaan!! Toch kan het woord de betekenis van zichzelf niet snappen, net zo als dat het geschapene (de mens) zijn schepper niet kan doorgronden, toch behelst de mens net als het woord de kern van waarheid in zichzelf, en is daarmee dus een representatie van de waarheid.
Daarom zullen wetenschappers altijd weer op nieuwe vragen stuiten wanneer zij denken weer een antwoord op een cruciale vraag gevonden te hebben. En zal denken en redeneren nooit dichter bij de kern (waarheid) komen, de enige weg tot inzicht is door directe ervaring. Dit is waarom alle religies, geestelijke stromingen en spirituele leraren meditatie als de belangrijkste weg naar waarheid duiden, ook bijvoorbeeld Eckhart Tolle: "De Stilte spreekt".

Licht: is volgens de wetenschap een bijzonder fenomeen, pure energie met de eigenschappen van elektromagnetische golven en deeltjes tegelijk. De lichtsnelheid wordt gezien als een absoluut gegeven welke niet te boven gegaan kan worden, zelfs als twee lichtstralen van elkaar af bewegen blijft de lichtsnelheid ook t.o.v. elkaar gelijk. Een andere eigenschap die licht wordt toebedacht is de functie van tijd, licht en tijd staan in een directe relatie tot elkaar, of te wel de tijd is relatief (Einstein) en gedraagt zich anders als je de lichtsnelheid zou benaderen. Er zijn een aantal aspecten van licht waar ik spiritueel / gnostische overeenkomsten zie: bijvoorbeeld licht heeft tijd nodig om ons te bereiken, achteloos wordt er gesteld dat het licht van verre melkwegstelsels vele duizenden lichtjaren onderweg is geweest om ons (oog) te bereiken, wij nemen voor waarheid aan dat dat zo is, en dat wat we zien dus een blik op het verleden is, we zien in ons NU iets wat er niet is, is dit niet per definitie een illusie, Maya? We worden dus omringt door één grote illusie!
In meditatie kan de realisatie komen van het licht dat in jezelf aanwezig is, dit wordt ervaren als de bron van zijn, de eenheid. Het ontdekken van de bron houdt ook in dat alles helder wordt, illusies wegvallen en dat de tijd overbodig wordt en ophoud te bestaan. Dit is de kern van "verlichting" (ook hier is het woord wat het is). Op het moment dat je het licht wordt houd de tijd op te bestaan, is dat niet precies wat ook de relativiteitstheorie van Einstein zegt?
Lichtsnelheid = tijd, licht = tijdloosheid. Toch heeft ook licht een oorsprong, God?: EN ER WAS LICHT! Het woord, de gedachte, het idee, werd het ding...

Ruimte: